caeles

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

caelĕs (coel-), ĭtis, adj. [caelum; v Corss. Ausspr. II. p. 210],

heavenly , celestial (poet.; access. form of caelestis, but not found in nom. sing. ): di caelites. Enn. ap Cic. Div. 2, 50, 104 (Trag. Rel. v. 353 Vahl.): agricolae ( = ruris dei), Tib. 2, 1, 36: Venus (opp. vulgaris), Ap. Mag. p. 281, 14: regna, Ov. F. 1, 236: sub caelite mensa, Paul. Nol. Carm. 24, 9 al.—Esp. freq. subst.: caelĭtes , the inhabitants of heaven , the gods , Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 6 Müll. (Trag. Rel. v. 163 Rib.); Pac. ib. § 34 ib (Trag. Rel. v. 232 Rib.); Att. ap. Non. p. 398, 19 (Trag. Rel. v. 298 ib.); Plaut. Rud. prol. 2; Cic. (poëta? v. Moser) Rep. 6, 9, 9; Cat. 11, 13; 61, 48; 61, 49; Hor. Epod. 16, 56; Ov. M. 5, 322; 6, 151: caelitum populus, Plin. 2, 7, 5, § 16; 7, 33, 33, § 119; Eum. Pan. Const, 7; Ap. Met. 3, 23, 1; in aulam caelitum, Mart. Cap. 1, §§ 62 and 222.—So, rare in sing., Ov. P. 4, 6, 17; 4, 9, 132; Tert. Pall. 4; cf. Quint. 1, 6, 36.