dāmium, ii, n.: sacrificium, quod fiebat in operto in honorem Bonae Deae. Dea quoque ipsa DAMIA et sacerdos ejus DAMIATRIX appellabatur, Paul. ex Fest. p. 68, 8 Müll. [δᾶμος = δῆμος]; cf. "damium, θυσίαι ὑπαίθριοι γινόμεναι," Gloss. Lab.