damnatio

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

damnātĭo, ōnis, f. [damno], condemnation (good prose).

I Prop.

A In gen.: (video) omnes damnatos, omnes ignominia affectos, omnes damnatione ignominiaque dignos illuc facere, etc., Cic. Att. 7, 3, 5; id. Verr. 2, 2, 41: quid est illa damnatione judicatum, nisi, etc.? id. Clu. 20: si damnatio ingruit, Tac. A. 4, 35: certi damnationis, Suet. Tib. 61 al.—In eccl. Lat. esp. of the displeasure of God : quorum damnatio justa est, Vulg. Rom. 3, 8; 8, 1.—In plur.: reorum acerbissimae damnationes ( opp. libidinosissimae liberationes), Cic. Pis. 36; Tac. A. 3, 31 fin. —With gen. of the offence: ambitus, Cic. Clu. 36, 98; of the punishment: tantae pecuniae, id. Verr. 2, 17, 42.—With ad and accus. of the punishment: ad furcam, Dig. 48, 19, 28: hominis ad carnificinam, dei ad poenam sempiternam, Lact. 5, 11, 8; animarum ad aeterna supplicia, id. 2, 12, 9.—

B Esp. with reference to the meaning of damnas (v. h. v.): an heir's obligation to pay , Paul. Sent. 3, 6.—

II Transf., of inanimate things: apiastrum in confessa damnatione est venenatum, Plin. 20, 11, 45, § 116.