iactatio

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

jactātĭo, ōnis, f. [iacto], a throwing or tossing to and fro, a shaking, agitation, violent or frequent motion.

I Lit.: corporis, motion, gestures , Cic. Or. 25, 86: ubi primum ducta cicatrix, patique posse visa jactationem, Liv. 29, 32: manus, Quint. 10, 7, 26; of a storm at sea: ex magna jactatione terram videre, Cic. Mur. 2, 4: armigeri in castra referebant (eum) jactationem vulnerum haud facile tolerantem, the jolting , Curt. 6, 5, 1.—

II Trop.

A In gen., of mental agitation : jactationes animorum incitatae, Cic. Tusc. 5, 6, 15.—

B Esp.

1 A boasting, bragging; ostentation, display, vanity : jactatio est voluptas gestiens et se efferens insolentius, Cic. Tusc. 4, 9, 20: verborum, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 20, 2: nulla cultūs, Tac. G. 6: extemporalis garrulitas circulatoriae jactationis est, Quint. 2, 4, 15: eruditionis, id. 1, 5, 11: nonnullorum hominum jactationem et insolentiam ferre non potes, Cael. ap. Cic. Att. 10, 9, A, 5.—

2 Jactatio popularis, a striving after popular applause , Cic. Clu. 35, 95; id. Har. Resp. 20, 43; so, jactatio cursusque popularis, id. Prov. Cons. 16, 38; cf.: eloquentia haec forensis ... ornata verbis atque sententiis jactationem habuit in populo, id. Or. 3, 13.