labes

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

lābes, is (abl. labi for labe, Lucr. 5, 930), f. [1. lābor], a fall, falling down, sinking in.

I Lit. (rare but class.): dare labem, Lucr. 2, 1145: motus terrae Rhodum ... gravi ruinarum labe concussit, Just. 30, 4, 3: tantos terrae motus in Italia factos esse, ut multis locis labes factae sint terraeque desederint, subsidences of the earth , Cic. Div. 1, 35, 78; cf.: labes agri, id. ib. 1, 43, 97: terrae, Liv. 42, 15; so absol. : si labes facta sit, omnemque fructum tulerit, Dig. 19, 2, 15, § 2: labes imbris e caelo, Arn. 5, 185.—

II Transf.

A A fall, stroke, ruin, destruction : hinc mihi prima mali labes, the first blow of misfortune , Verg. A. 2, 97: haec prima mali labes, hoc initium impendentis ruinae fuit, Just. 17, 1, 5: metuo legionibu' labem, Enn. ap. Diom. p. 378 P. (Ann. v. 283 Vahl.): quanta pernis pestis veniet, quanta labes larido, Plaut. Capt. 4, 3, 3: innocentiae labes ac ruina, Cic. Fl. 10, 24: labes in tabella, id. Lael. 12, 41: regnorum labes, Val. Fl. 5, 237.—

B Meton., ruin, destruction; of a dangerous person, one who causes ruin: (Verres) labes atque pernicies provinciae Siciliae, Cic. Verr. 1, 1, 2: labes popli, Plaut. Pers. 3, 3, 4.—Of a bad law: labes atque eluvies civitatis, Cic. Dom. 20, 53.—

2 In partic., the falling sickness, epilepsy , Ser. Samm. 57, 1018.— Hence, in gen., disease, sickness, Grat. Cyneg. 468.