obirascor

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

ŏb-īrascor, īrātus, 3,

I v. dep. n., to be angry at any thing (mostly post-Aug.; but cf. obiratio): obirascens fortunae animus, Sen. Tranq. An. 2, 11: cum male audiunt, obirascuntur. Ap. Mag. p. 275, 18; id. Flor. 3, p. 357.

II —Hence, ŏbīrātus , a, um, P. a., angered, angry : fortunae obirati, Liv. 1, 31; 42, 10; Sen. Ep. 56, 9; id. Const. 19, 2.