pactio

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

pactĭo, ōnis, f. [paciscor].

I In gen., an agreeing , covenanting; an agreement , covenant , contract , bargain , pact (syn. pactum): est autem pactio duorum plurinmve in idem placitum et consensum, Dig. 2, 14, 1: in pactionibus faciendis legem spectare, Cic. Q. Fr. 1, 1, 12: pactionem facere de aliquā re, id. Rosc. Com. 12, 34, and 14, 40: nefarias cum multis pactiones conflare, id. Har. Resp. 20, 42: pactionem cum aliquo facere, ut, etc., id. Att. 4, 18, 2: condiciones pactionesque bellicas perturbare perjurio, id. Off. 3, 29, 108; id. Caecin. 18, 51: arma per pactionem tradere, Liv. 9, 11: summā fide in pactione manere, Nep. Ag. 2, 4: talibus pactionibus pacem facere, conditions , id. Dion. 5: interpositā pactione, Just. 7, 6, 4; 22, 2, 3: pactionem de republicā facere, id. 35, 1, 4: collegam suum Antonium pactione provinciae perpulerat, ne, etc., by making over to him his province according to agreement , Sall. C. 26, 4: pactionem nuptialem facere, Liv. 4, 4: praemiorum, a promise , Cic. post Red. in Sen. 13, 31.—

II In partic.

A An agreement , compact , between the farmers general and the inhabitants of a province : pactiones cum aliquo conficere, Cic. Fam. 13, 65, 1; id. Att. 5, 13, 1.—

B A corrupt bargaining , an underhand agreement or compact : nonnullos pactionis suspicionem non vitasse, Cic. Verr. 2, 1, 7, § 17: Aulum spe pactionis perpulit, uti, etc., Sall. J. 38, 2; cf. id. C. 26, 4.—

C A truce : aut pax aut pactio, Flor. 4, 12, 24.—

D Pactio verborum, a form of words : ex pactione verborum, quibus jusjurandum comprehenditur, on account of the form of oath , Cic. Rosc. Com. 16, 46; cf.: deos cum pactionibus adorare et formulis, Arn. 7 med.

E A marriage-contract : hic eam rem volt, scio, mecum adire ad pactionem (= mecum pacisci), Plaut. Aul. 2, 2, 25.