săcellum, i, n. dim. [sacrum],
a little sanctuary , i. e. a small uncovered place consecrated to a divinity; a chapel : sacellum est locus parvus deo sacratus cum āra, Trebatius ap. Gell. 6, 12, 5: sacella dicuntur loca diis sacrata sine tecto, Fest. p. 318, and Paul. ex Fest. p. 319 Müll.; Ter. Ad. 576: sunt loca publica urbis, sunt sacella, Cic. Agr. 2, 14, 36; cf. Liv. 40, 51 fin. : exaugurare fana sacellaque statuit, id. 1, 55: Caeciliam Metelli exisse in quoddam sacellum ominis capiendi causā, Cic. Div. 1, 46, 104: et quo—sed faciles Nymphae risere—sacello, Verg. E. 3, 9 Forbig. ad loc.: Atheniensium muros ex sacellis sepulchrisque constitisse, Nep. Them. 6, 6: flore sacella tego, Prop. 4 (5), 3, 57: incultum, id. 2, 19, 13: Quirini, Fest. s. v. Quirinalis porta, p. 254 Müll.; cf. Liv. 5, 40: Naeniae deae, Fest. p. 163 Müll.; Tac. H. 3, 74; Ov. F. 1, 275; Juv. 13, 232.