taciturnus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

tăcĭturnus, a, um, adj. [1. tacitus],

not talkative , of few words , quiet , still , taciturn , silent , noiseless (mostly poet., but cf. taciturnitas): quia tristem semper, quia taciturnum videbant, * Cic. Sest. 9, 21: silentia, Lucr. 4, 583; Ov. A. A. 2, 505; id. M. 8, 84: obstinatio, Nep. Att. 22: deserta loca et taciturna, Prop. 1, 18, 1: ripa, Hor. C. 3, 29, 24: tineas pasces (liber) taciturnus inertes, silent , i. e. unread , id. Ep. 1, 20, 12: Liris taciturnus amnis, id. C. 1, 31, 8: vestigia, Ov. F. 1, 426.— Comp. : (ingenium) statuā taciturnius, Hor. Ep. 2, 2, 83.— Sup.: Pa. Valetne ostium? Ph. Bellissimum hercle vidi et taciturnissimum, Plaut. Curc. 1, 1, 20.— No adv.