oberro

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

ŏb-erro, āvi, ātum, 1, v. n., to wander, rove, or ramble about a place (poet. and in post-Aug. prose).

I Lit.: oberrare tentoriis, Tac. A. 1, 65: ignotis locis, Curt. 6, 5, 18: mustela quae in domibus nostris oberrat, Plin. 29, 4, 16, § 60: dives arat Curibus, quantum non milvus oberrat, Pers. 4, 26.—

B Transf.: crebris oberrantibus rivis, Curt. 3, 4, 12.—

II Trop.

A To flit, hover before one : mihi monstrum oberrat, hovers before my eyes , Sen. Herc. Fur. 1280: cum tanti periculi ... imago oculis oberraret, Curt. 8, 6, 26.—

B To err, mistake : ut citharoedus Ridetur, chordā qui semper oberrat eādem, blunders at , Hor. A. P. 356.