excuso

An Elementary Latin Dictionary

excūsō āvī, ātus, āre

ex +*causo; 1 CAV-—With pers. obj., to excuse, make an excuse for : Atticae me: se de consilio, Cs.: me apud Apuleium: ut excuser morbi causā: si iudex excusetur Areopagites esse, pleads as his excuse : dixi, cur excusatus abirem, H.: Titium excusavit, quod, etc.: cognatione Licini se, L.: verba excusantia, apologies , O.— To excuse, apologize for : Varroni tarditatem litterarum: missos ignīs, O.— To allege in excuse, plead, excuse oneself with : propinquitatem: inopiam, Cs.: verba excusandae valetudini solita, L.: Philippo laborem, H.— To decline, refuse, excuse the refusal of : reditum Agrippinae ob hiemem, Ta.: in cognitionibus se (iudices), Ta.: alcui rei excusari, to be relieved of , Ta.