iuro

An Elementary Latin Dictionary

iūrō āvī, ātus, āre

2 ius, to swear, take an oath : si aram tenens iuraret: ex animi tui sententiā, without reservation : Boeotum in crasso iurares aëre natum, H.: falsum, swear falsely : vere: testari deos per quos iuravisset, S.: per Iovem, by Jupiter : aedilis, qui pro se iuraret, in his stead , L.: idem omnis exercitus in se quisque iurat, i. e. each soldier individually , L.: Numquam ducturum uxorem, T.: se eum non deserturum, Cs.: verissimum ius iurandum.—With in and acc, to swear to observe, swear allegiance, vow obedience, adopt under oath : in legem: in leges, L.: in haec verba iurat ipse, takes this form of oath , Cs.: cur in certa verba iurent: in haec verba iures postulo, in this form of words , L.: in verba magistri, echo the sentiments , H.— To swear by, attest, call to witness : Terram, Mare, Sidera, V.: Iovem lapidem: quaevis tibi numina, O.: Samothracum aras, Iu.: Iurandae tuum per nomen arae, H.: dis iuranda palus, the Styx, by which the gods swear , O.— To swear to, attest by an oath : morbum, to the fact of sickness : id (nomen) iurare in litem, swear to a debt .—With person. obj., to swear, bind by an oath, cause to swear (only perf pass .): iudici demonstrandum est, quid iuratus sit: lex, in quam iurati sitis: iuratus se eum interempturum, L.— To conspire : In me, O.: in facinus, O.—In the phrase: iurare calumniam, to swear that an accusation is not malicious , L.