potior (1) (potitur, T., V., O.; poterētur, Ct.; poterēmur, O.; poterentur, L., O.), ītus, īrī (potī, Enn. ap. C.), dep.
potis, to become master of, take possession of, get, obtain, acquire, receive : libidines ad potiundum incitantur: si eius oppidi potitus foret, S.: vexilli, L.: rerum, N.: summam imperii, usurp supreme authority , N.: in spe urbis hostium potiundae, L.: natura iis potiens: gens urbe nostrā potitura: imperio totius Galliae, Cs.: sceptro, O.— To be master of, have, hold, possess, occupy : qui tenent, qui potiuntur: civitas Atheniensium, dum ea rerum potita est, was supreme : patria commoda, T.: (voluptates), quibus senectus, si non abunde potitur, etc.: oppido, L.: potiuntur Troes harenā, i. e. reach , V.: monte, have climbed , O.