spiritus

spīritus ūs, m

cf. spiro, a breathing, breath : anima ducta est spiritu: aër spiritu ductus: neque habet quas ducat spiritus auras, O.: spiritum includere, suffocate , L.: ut nihil sit ne spiritu quidem minimo brevius, etc., i. e. not an instant : latere petitus imo spiritus, i. e. a sigh , H.: si spiritum ducit, vivit: usque ad extremum spiritum: filiorum postremum spiritum ore excipere.— A gentle breath, breeze : Aram, quam flatu permulcet spiritus austri, C.poët.: Boreae, V.— The air : quid est tam commune quam spiritus vivis?: diffunditur spiritus per arterias.—Fig., of a god, breath, inspiration : uno divino spiritu contineri, by a divine inspiration : Spiritum Phoebus mihi dedit, H.— The breath of life, life : eum spiritum, quem naturae debeat, patriae reddere: extremum spiritum in victoriā effundere: dum spiritus hos regit artūs, V.: surget spiritus in lacrimis, a sigh , Pr. — Disposition, spirit, character : avidum domando spiritum, i. e. covetousness , H.: qui spiritus illi, V.: hostilīs spiritūs gerens, L.— Spirit, high spirit, energy, courage, haughtiness, pride, arrogance.— Sing . (in prose only gen.and abl., which are wanting in plur.): regio spiritu: illos eius spiritūs Siciliensīs quos fuisse putetis: tantum fiduciae ac spiritūs, Cs.: filia inflata muliebri spiritu, L.— Plur.(only nom.and acc.): res gestae meae . . . mihi nescio quos spiritūs attulerunt: magnos spiritūs in re militari sumere, Cs.: regios spiritūs repressit, N.: cum spiritūs plebs sumpsisset, L.: remittant spiritūs, comprimant animos suos: quorum se vim ac spiritūs fregisse, L.