spondeo

spondeō spopondī, spōnsus, ēre

cf. σπένδω, to promise sacredly, warrant, vow, give assurance : promitto, recipio, spondeo, C.Caesarem talem semper fore civem, etc.: quis est qui spondeat eundum animum postea fore, L.: spondebant animis id (bellum) Cornelium finiturum, i. e. were entirely confident , L.: spondebo enim tibi, vel potius spondeo in meque recipio, eos esse M'. Curi mores: praemia, quae spopondimus: fidem, O.: legionibus agros: non si mihi Iuppiter auctor Spondeat, hoc sperem, V.—In law, to assume an obligation, promise solemnly, bind oneself, undertake : quis spopondisse me dicit? nemo: si quis quod spopondit . . . si id non facit, condemnatur. —In behalf of another, to engage, vouch, become security, enter bail : pro multis: et se quisque paratum ad spondendum Icilio ostendere, L.: Hic sponsum (me) vocat, H.: Fraudator homines cum advocat sponsum inprobos, Ph.— To make a wager of law, agree to a forfeit on failure to prove an assertion : eum illi iacenti latera tunderentur, ut aliquando spondere se diceret.—In public life, to engage, stipulate, agree, conclude, promise : spoponderunt consules, legati (in concluding peace), L.: quod spondendo pacem servassent exercitum, L.: hosti nihil spopondistis, civem neminem spondere pro vobis iussistis, L.: quid tandem si spopondissemus urbem hanc relicturum populumR.? L.— To promise in marriage, engage, betroth : quae sponsa est mihi, T.—Of things, to promise, forbode : nec quicquam placidum spondentia Sidera, O.: quod prope diem futurum spondet fortuna vestra, L.