suppedito

suppeditō āvī, ātus, āre, freq.

sub+pes, to give in abundance, furnish bountifully, provide, supply freely : illi sumptibus, T.: quod Ciceroni suppeditas, gratum: sumptum a sociis: tributo sumptūs suppeditari, L.: omissis his rebus quibus nos suppeditamur, eget ille: multa ad luxuriam invitamenta: fabulas poëtis: tibi frumentum: ipsis pecuniam, N.: suppeditabit nobis Atticus noster e thensauris suis quos et quantos viros!: quod (res) curae tibi est, ut ei (Ciceroni) suppeditetur ad usum copiose.— To be fully supplied, be present in abundance, be at hand, be in store, abound, be available : facile suppeditat omnis ornatus dicendi: undique mihi suppeditat quod pro M. Scauro dicam: quod multitudo suppeditabat, L.: si vita suppeditasset, i. e. if he had lived : nec consilium, nec oratio suppeditat, i. e. I have neither ideas nor words , L.: Ut tuo amori suppeditare possint sine sumptu tuo Omnia haec, T.— To be enough, suffice, avail : parare ea, quae suppeditent ad cultum: vix in fundamenta, L.