tibicen

tībīcen inis, m

tibia+1 CAN-, a piper, flute-player, flutist : si tibiae non referant sonum, abiciendas sibi tibicen putet: Nunc tibicinibus est gavisa, H.: tibicines abierunt, L.—Sing collect. : crebro tibicine.—In a building, a pillar, support, prop : verrebat stantem tibicine villam, i. e. propped-up homestead , O., Ct.: urbs tenui tibicine fulta, Iu.