tu

tū gen.tuī, dat.tibi or tibī, acc.and abl.tē; plurnom. and acc.vōs, gen.vestrūm or vostrūm, genobj. vestrī or vostrī (fem. vostrarum, T.); dat.and abl.vōbis, pronpers.

with sing.cf. Gr. σύ; Germ. du; Engl. thou, thou, you : Tu si hic sis, aliter sentias, T.: tu mihi etiam legis Portiae, tuC.Gracchi, tu horum libertatis mentionem facis: Neque postulem abs te, ni ipsa res moneat, T.: vosne velit an me regnare era, Fors: vestri adhortandi causā, L.: Solve metūs, et tu Troianos exue caestūs, V.: nec amores Sperne puer neque tu choreas, H.—Made emphatic by a suffix (only in the forms tute, tutimet, tibimet, tete, vosmet, and vobismet): ut tute mihi praecepisti: tibi si recta probanti placebis, tum non modo tete viceris, etc.: tutimet mirabere, T.: quod (consilium) vosmet ipsi attuleritis, L.—Colloq. in dat., to suggest the interest of the person addressed in the remark ( dativus ethicus ): scin ubi nunc sit tibi Tua Bacchis? T.: ecce tibi est exortus Isocrates: en vobis, inquit, iuvenem, etc., L.—Plur., when more than one person is addressed, though with a noun in the sing: vos, vero, Attice, et praesentem me curā levatis, et, etc.: vos, Romanus exercitus, ne destiteritis impio bello! L.: Vos, o Calliope, precor aspirate canenti, i. e. you, Muses , V.—As subst . (colloq.): mea tu, my darling , T.