veto

vetō (old votō), uī, itus, āre

VET-, not to suffer, not to permit, to oppose, forbid, prohibit : antiquae sunt leges, quae vetant: Aruspex vetuit, T.: vetant leges Iovis, H.: res ipsa vetat, O.: bella, V.: quid iubeatve vetetve, O.; cf. (ludere) vetitā legibus aleā, H.: cum facerem Versiculos, vetuit me Quirinus, etc., H.: Quippe vetor fatis, V.: furem luce occidi vetant XII tabulae: ab opere legatos Caesar discedere vetuerat, Cs.: ridentem dicere verum Quid vetat?H.: castra . . . vallo muniri, Cs.: ut a praefecto morum Hasdrubal cum eo vetaretur esse, N.: Edicto vetuit, ne quis se praeter Apellen Pingeret, H.: vetabo, qui Cereris sacrum Volgarit arcanae, sub isdem Sit trabibus, H.: nec laevus vetat ire picus, H.: Quis vetat et stellas . . . Dicere?O.: ait esse vetitum intro ad eram accedere, T.—As the technical term for protest interposed by a tribune of the people against any measure of the Senate or of the magistrates, I forbid, I protest : faxo ne iuvet vox ista ‘veto,’ quā nunc concinentes, etc., L.