Quĭrīnus, i, m. [from Quiris for Cures, a Sabine town; falsely derived from curim, a Sabine word, = hasta, Macr. S. 1, 9, 16; cf. Ov. F. 2, 475 sqq., or from curia, Corss. Ausspr. 2, p. 357 sq.], a proper name.
I Of Romulus , after his deification: Quirine pater, veneror, Horamque Quirini, Enn. ap. Non. 120, 3 (Ann. v. 121 Vahl.); cf. Gell. 13, 22, 2: tertia (lux) dicta Quirino. Qui tenet hoc nomen, Romulus ante fuit. Sive quod hasta curis priscis est dicta Sabinis (Bellicus a telo venit in astra Deus): Sive suum regi nomen posuere Quirites: Seu quia Romanis junxerat ille Cures, Ov. F. 2, 475 sqq.; cf. Cic. Rep. 2, 10, 20: duos flamines adjecit. Marti unum, alterum Quirino, Liv. 1, 20: Remo cum fratre Quirinus, Verg. A. 1, 292; hence, populus Quirini, i. e. the Romans , Hor. C. 1, 2, 46: urbs Quirini, i. e. Rome , Ov. Tr. 1, 8, 37: turba Quirini, id. M. 14, 607.—Poet., transf.: gemini Quirini, i. e. Romulus and Remus , Juv. 11, 105. —
II Of Janus : Janum Quirinum semel atque iterum a conditā Urbe clausum, i. e. the temple of Janus , Suet. Aug. 22; August. in Monum. Ancyr. Macr. S. 1, 9; Serv. Verg. A. 7, 610; cf.: Janus Quirini, Hor. C. 4, 15, 9. —
III Of Augustus (poet.), Verg. G. 3, 27.—
IV Of Antony (poet.): altera classis erat tenero damnata Quirino, Prop. 4 (5), 6, 21.