absolutio

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

absŏlūtĭo, ōnis, f. [absolvo].

I In judicial lang., an absolving , acquittal : sententiis decem et sex absolutio confici poterat, Cic. Clu. 27: annus decimus post virginum absolutionem, id. Cat. 3, 4: majestatis (for de majestate), an acquittal from crimen majestatis, id. Fam. 3, 11.—In Suet. in plur.: reis absolutiones venditare, Vesp. 16.—

II Completion , perfection , consummation.

A In gen.: virtus quae rationis absolutio definitur, Cic. Fin. 5, 14: hanc absolutionem perfectionemque in oratore desiderans, this finish and perfection , id. de Or. 1, 28, 130; so id. Inv. 2, 30.—

B Esp., in rhet., completeness , Cic. Inv. 1, 22, 32.

Related Words