adventus, ūs (gen. adventi, Ter. Phorm. 154; cf. Prisc. p. 712 P.), m. [advenio],
I a coming , an approach , arrival (class., also in plur.).
I.A Lit.: Beluarum [haec] ferarum adventus ne taetret loca, Pac. ap. Non. 178, 8 (Trag. Rel. p. 114 Rib.): adventum Veneris fugiunt venti, Lucr. 1, 7: in adventu Titi, Vulg. 2 Cor. 7, 6: ad urbem, Cic. Mil. 19: in urbes, id. Imp. Pomp. 5: ut me levārat tuus adventus, sic discessus afflixit, id. Att. 12, 50: praestolabor adventum tuum, Vulg. Judic. 6, 18: adventibus se offerre, i. e. advenientibus obviam ire, Cic. Fam. 6, 20: lucis, Sall. J. 96: consulis Romam, Liv. 22, 61 fin. —Sometimes of the approach of an enemy: nisi adventus ejus appropinquāsset, Nep. Iph. 2; so Cic. Rep. 2, 3, 6; Vulg. 2 Macc. 14, 17.—
B Transf., the state of having arrived , an arrival , the being present by arriving (cf. advenio, B.): quorum adventu altera castra ad alteram oppidi partem ponit, Caes. B. C. 1, 18: horum adventu tanta rerum commutatio est facta, id. B. G. 2, 27.—
II Fig.: adventus in animos et introitus imaginum, Cic. N. D. 1, 38, 105: malorum, id. Tusc. 3, 14: exspectantes adventum gloriae Dei, Vulg. Tit. 2, 13: nuptiarum, Paul. Sent. 2, 21.