advoco

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

ad-vŏco, āvi, ātum, 1, v. a., to call or summon one to a place, esp. for counsel, aid, etc.; constr. absol., with ad, in, or dat.

I In gen.

A Lit.: ego Tiresiam advocabo et consulam quid faciendum censeat, Plaut. Am. 5, 1, 76: contionem, Cic. Verr. 2, 3, 80: aliquem ad obsignandum, id. Att. 12, 18; so Liv. 1, 39: viros primarios in consilium, Cic. Verr. 2, 3, 7, § 18; so Liv. 42, 33: ego vos, quo pauca monerem, advocavi, Sall. C. 60: eo (i. e. in aedem Concordiae) senatum advocat, id. ib. 47: (Deus) advocabit caelum desursum, Vulg. Psa. 49, 4: advocari gaudiis, to be invited , Hor. C. 4, 11, 13: aegro, Ov. R. Am. 110: causis, Quint. 11, 1, 38.—

B Trop.: animum ad se ipsum advocamus, we turn the mind upon itself , call the thoughts home , Cic. Tusc. 1, 31: non desiderat fortitudo advocatam iracundiam, id. ib. 4, 23; so id. Ac. 2 ( Luc. ), 27; id. Tusc. 5, 38. —

II Esp.

A In judicial lang., t. t., to avail one's self of some one in a cause, as aid , assistant , witness , counsellor , etc., to call in : aliquem alicui, Plaut. Cas. 3, 3, 6; so id. Bacch. 2, 3, 28; id. Ps. 4, 7, 59: aliquot mihi Amicos advocabo, Ter. Phorm. 313: viros bonos complures advocat, Cic. Quint. 21: in his, quos tibi advocasti, id. ib. 2 al.—Also used of the friend of the plaintiff or defendant, who calls in his friends to aid in the suit: Oppianicus in judicio Scamandri aderat, frequens advocabat, Cic. Clu. 19.—Hence, transf. to other things, to call to one's aid , to call to for help , to summon : desuper Alcides telis premit omniaque arma Advocat, Verg. A. 8, 249: secretas artes, Ov. M. 7, 138: ad conamina noctem, Sil. 9, 82; Sen. Troad. 613: aliquid in tutelam securitatis suae, Vell. 2, 108: vires suas, Sen. Ben. 6, 2.—

B To get a respite , to delay , Plin. Ep. 5, 8; v. advocatio, II. C. —

C To give consolation , to console (in imitation of the Gr. παρακαλεῖν), Tert. adv. Marc. 14.☞ In the phrase ADVOCAPIT CONCTOS, in the song of the Fratres Arvales, Grotef. (Gr. II. 290) explains advocapit as an old imperat. , instead of advocabite.Hence, advŏcātus , i, m.

A In the class. per., in judicial lang., one who is called by one of the parties in a suit to aid as a witness or counsel , a legal assistant , counsellor (diff. from patronus or orator, who spoke for a client engaged in a suit; from cognitor, who appeared in the name of such parties as had themselves been at first in court; and from procurator, who appeared for such as were absent, Ascon. ad Cic. Div. in Caecil. 4; Ruhnk. ad Ter. Eun. 339; Heind. ad Hor. S. 2, 5, 38; v. Smith's Dict. Antiq.): quaeso, ut advocatus mihi adsis neve abeas, Plaut. Am. 4, 3, 3; so id. Men. 5, 2, 47; id. Mil. 5, 26; id. Poen. 3, 1, 23; 6, 11; id. Trin. 5, 2, 37 al.: adversusne illum causam dicerem, cui veneram advocatus? Ter. Ad. 677; so id. Eun. 340; 764; id. Ad. 645: quis eum umquam non modo in patroni, sed in laudatoris aut advocati loco viderat, Cic. Clu. 40; id. Phil. 1, 7: venire advocatum alicui in rem praesentem, id. Off. 1, 10, etc.; Liv. 42, 33, 1.—

B In the post-Aug. per., for patronus, orator, etc., who conducted a process for any one, an advocate , attorney , etc., Quint. 12, 1, 13; cf. id. 12, 1, 25; 5, 6 fin. ; 9, 3, 22; Plin. Ep. 7, 22; Tac. A. 11, 5, 6; Suet. Claud. 15 and 33.—

C Esp., in eccl. Lat., of Christ as our intercessor , advocate : advocatum habemus apud Patrem, Jesum Christum, Vulg. 1 Joan. 2, 1.—

D Transf., in gen., an assistant , helper , friend : se in fugam conferunt unā amici advocatique ejus, Cic. Caecin. 8, 22.

Related Words