annuus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

annŭus, a, um, adj. [annus].

I That lasts a year or continues through a year , of a year's duration : penus, Plaut. Ps. 1, 2, 45: tempus, Cic. Att. 6, 5: provincia, id. Fam. 15, 14 fin. : magistratus, Caes. B. G. 1, 16: reges, Nep. Hann. 7, 4: imperium, Tac. H. 3, 46 al.: spatium, Hor. C. 4, 5, 11: cultura, id. ib. 3, 24, 14: annui victus, Plin. 7, 46, 47, § 151 et saep.—

II That returns , recurs , or happens every year , yearly , annual.

A Adj. : annuo in cursu, Att. ap. Non. p. 20, 28: tempora, Lucr. 5, 618: commutationes, changes of the seasons , Cic. Inv. 1, 34: labor (agricolarum), id. Verr. 2, 3, 48: plenitudo annuae messis, Vulg. Jer. 5, 24: deponit flavas annua terra comas, Tib. 2, 1, 48: annua magnae Sacra refer Cereri, Verg. G. 1, 338: annuos reditus non dabunt, Vulg. 1 Esdr. 4, 13: annuā vice, annually , Plin. 28, 8, 27, § 92: annuis vicibus, id. 10, 20, 22, § 44 al.—Hence,

B Subst.: annŭum , i, and more freq. in the plur.: annŭa , ōrum, n., an annuity , annual stipend , pension : publici servi annua accipiunt, Plin. Ep. 10, 40; Suet. Vesp. 18; id. Tib. 50; id. Gram. 3, 23: si cui annuum relictum fuerit, Dig. 33, 1, 14; 33, 1, 10.

Related Words