appono

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

ap-pōno (adp-, Ritschl, Fleck., Lachm., Baiter, Halm; app-, Merk., Kayser, K. and H., Weissenb.), pōsŭi, pŏsĭtum, 3, v. a. (perf. apposivi, Plaut. Mil. 3, 3, 31; App. ap. Prisc. p. 898 P.; cf. pono), to place, put, or lay at, near or by the side of a thing; to apply to, add, unite, etc. (class. in prose and poetry; syn.: addo, adicio, adjungo).

I Lit.

A In gen.: adpone hic mensulam, Plaut. Most. 1, 3, 150: appositas instruxere epulis mensas, Ov. M. 8, 570; so id. ib. 8, 831: sitellam, Plaut. Cas. 2, 6, 11: Sy. Onus urget. Mi. At tu adpone, put it down then , id. Poen. 4, 2, 35: illam alteram apud me, quod bonist, adponito, id. Trin. 4, 3, 60: munera eorum illis apponentur, Vulg. Bar 6, 26: At istos rastros interea tamen adpone, Ter. Heaut. 89; so id. And. 725 al.: aër Omnibus est rebus circumdatus adpositusque, Lucr. 6, 1036; 3, 373: omnes columnae machinā appositā dejectae, Cic. Verr. 2, 1, 55, § 144: notam ad malum versum, id. Pis. 30; so id. Fam. 13, 6; cf. Suet. Claud. 16: manus ad os (eorum more, qui secreto aliquid narrant, Manut.), Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1: scalis appositis urbem defenderunt, Liv. 37, 5: adpositā aure ad glaciem, Plin. 8, 28, 42, § 103: adpositum in mensā lumen, Tac. A. 2, 31: paenulam ad vulnus, Suet. Ner. 49 et saep.: dominum Adpositum flavis in Simoenta vadis, Prop. 2, 9, 12.—So freq. of the putting on of garments, crowns, etc.: cur tamen appositā velatur janua lauro, Ov. Tr. 3, 1, 39: gemmas toris, id. H. 9, 60 Loers; cf. the same, id. ib. 7, 100: meretrix Appositā populum submovet ante serā, id. Am. 3, 14, 10 (cf.: ponere seram, Juv. 6, 347): candelam valvis, i. e. to set fire to , Juv. 9, 98 al.—

B Esp.

1 Freq. as t. t. of food, dishes, to serve up , set before one (cf. Gr. παρατίθημι; the simple verb pono is often so used, q. v.): adposita sit cena, Plaut. Trin. 2, 4, 69: apposuit eis mensam, Vulg. Act. 16, 34: adpositum est ampliter, Plaut. Mil. 3, 1, 160: apposuit patellam, Cic. Verr. 2, 4, 22, 48: Cenabat apud eum: argentum ille ceterum purum apposuerat, etc., id. ib. 4, 22, 49; id. Tusc. 5, 32, 91; id. Att. 6, 1; 14, 21; Liv. 1, 7; Plin. 8, 51, 78, § 210: convivis panem et obsonia apponere, Suet. Calig. 37; id. Caes. 43; id. Tib. 34; id. Galb. 12; Vitr. 13: Appositaque est eis ciborum magna praeparatio, Vulg. 4 Reg. 6, 23 al.; Albanum sive Falernum Te magis appositis delectat, Hor. S. 2, 8, 17; 2, 8, 69 al.—

2 Aliquem alicui or alicui rei, to appoint or designate one to any service or duty , to place in any station , to join to as an aid : custodem Tullio me apponite, Cic. Div. in Caecil. 16, 51; so Tac. A. 4, 60; cf.: adpositus custodiae (dat.), id. ib. 1, 6; 2, 68: accusator apponitur civis Romanus, Cic. Verr. 2, 1, 29, § 74; so id. ib. 2, 1, 5, § 41 fin. : calumniatores, id. ib. 2, 2, 10: praevaricatorem, id. Phil. 2, 11: non illicitatorem venditor adponet, id. Off. 3, 15, 61; cf. id. Verr. 2, 1, 54: custodes, Nep. Dion, 4, 5: moderator et magister consulibus appositus, Liv. 2, 18, 6; so, rectorem, Suet. Aug. 48: scrutatores, id. Claud. 35 al.—

3 To put to something by way of increase , to add to , superadd (rare; cf. addo, adicio): nihil his novum adposivi, Plaut. Mil. 3, 3, 31; id. Trin. 4, 3, 18: aetas illi, quos tibi dempserit, adponet annos, Hor. C. 2, 5, 15: exemplum, Gell. 1, 13, 9: si quis apposuerit ad haec, apponet Deus super illum etc., Vulg. Apoc. 22, 18; ib. Gen. 49, 32.—

II Trop.

A Of the mind, to apply (eccl. Lat.): appone cor ad doctrinam, Vulg. Prov. 22, 17: apposui cor meum, ut etc., ib. Eccl. 8, 16.—

B In eccl. Lat., after the Hebrew, of an act, to do further , also to do something: non apponet, ut complacitior sit adhuc? Vulg. Psa. 76, 8; so ib. Act. 12, 3: apposuerunt adhuc peccare, ib. Psa. 77, 17; 88, 23.—

C With a dat. of end , to set down for something , count , reckon , or consider as , to hold as (very rare): cum is nil promereat, postulare id gratiae adponi sibi, Ter. And. 332 (addi in gratiam suam, Don.): aliquid lucro, Hor. C. 1, 9, 15.

XI —Hence, appŏsĭ-tus ( adp- ), a, um, P. a., put or applied to , etc.

A Of relations of space, placed or situated at or near to , contiguous to , bordering upon; constr. with dat.: regio mari adposita, Plin. 3, 18, 22, § 126: platanus itineri, id. 12, 1, 5, § 9: castellum Lupiae flumini adpositum, Tac. A. 2, 7.—Trop.: audacia fidentiae non contrarium, sed appositum ac propinquum, Cic. Inv. 2, 54, 165.—

B Metaph.

1 Fit , proper , suitable , appropriate , apposite , etc. (like aptus, q. v.; hence in MSS. freq. interchanged with it; cf. Spald. ad Quint. 3, 11, 9); constr. with ad (in this signif. very freq. in Varr. and Cic.; elsewhere very rare, perh. not found except in Quint. and Gell.): ager ad vitem adpositus, Varr. R. R. 1, 7, 5: loca adposita ad faenum, ad vinum, ad oleum, id. ib. 1, 23, 1: equus ad medendum adpositus, id. ib. 2, 7, 5: (gallinae) adpositissimae ad partum, id. ib. 3, 9, 9; 2, 10, 4: menses ad agendum maxime appositi, Cic. Verr. 2, 1, 11; 2, 5, 41 fin. ; id. Att. 3, 14: multo appositior ad deferenda, id. Verr. 2, 4, 57: argumentatio appositissima ad judicationem, id. Inv. 1, 14. —*

2 Inclined to; constr. with dat.: judex juri magis an aequo sit adpositus, Quint. 4, 3, 11 (cf.: adclinis falsis animus, Hor. S. 2, 2, 6).—

3 Subst.: appŏsĭtum , i, n., in rhet. and gram., an epithet , adjective : adposita, quae epitheta dicuntur, ut dulce mustum, Quint. 8, 2, 10; 2, 14, 3; 9, 4, 24.

XVII —Hence, appŏsĭtē , adv., suitably , fitly , etc.: ad persuasionem, Cic. Inv. 1, 5; cf. Spald ad Quint. 2, 15, 3 praeclare et apposite et facete scribere, Gell. 2, 23, 11 ( comp. and sup not used).

Related Words