apporto

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

ap-porto (adp-, Ritschl, Fleck., Lachm., Baiter; app-, Kayser), āvi, ātum, 1, v. a.,

to bring , carry , conduct , convey to; lit. and trop. (most freq. in ante-class. per. and in Cic.; in the latter only in its lit. signif.; and in poetry perh. only anteclass., later replaced by adferre; syn.: importo, adfero, adveho, inveho): alia adportabunt filiae, Plaut. Ep. 1, 1, 34: divitias domum, id. Stich. 3, 1, 11: Quid nam adportas? Ter. And. 858; id. Phorm. 24 (cf. Plaut. Cas. prol. 70); so Ter. And. 73; id. Ad. 856; id. Heaut. 427; 747: insolitam rem auribus adportare, Lucr. 5, 100: bonum adporto nuntium, Vulg. 2 Reg. 18, 31: morbos, Lucr. 5, 221, and perh. not elsewhere: si nihil quicquam aliud vitī adportes tecum, Caecil. ap. Cic. Sen. 8, 25, and Non. p. 247, 6: cochleas de Illyrico, Varr. R. R. 3, 14, 4: signa populo Romano apportare, Cic. Verr. 2, 1, 21: multa undique adportans, id. Off. 1, 42, 151: Indicum adportatur ex Indiā, Plin. 35, 6, 25, § 43; Suet. Dom. 6.—In Plaut., adporto adventum, to bring an arrival , for advenio, to arrive , come to : Huc autem quom extemplo adventum adporto, Plaut. Am. 3, 1, 5.

Related Words