approbatio

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

apprŏbātĭo (adp-), ōnis, f. [approbo].

I An approving , allowing , assenting to , approbation , acquiescence (most freq. in Cic.): id volgi adsensu et populari approbatione judicari solet, Cic. Brut. 49, 185: id. Tusc. 2, 1, 3: hoc decorum movet adprobationem, id. Off. 1, 28, 98; id. Ac. 2 ( Luc. ), 17: hominum, Liv. 23, 23.—In plur.: non adprobationes solum movere, Cic. Or. 71, 236. —Hence, approbatio testium, approbation , i. e. reception , Auct. Her. 2, 6.—

II Proof , confirmation (only in Cic.): haec propositio indiget approbationis, Cic. Inv. 1, 36 and 37: assumptionis, proof of the minor proposition , id. ib. 1, 34.

Related Words