ăquaeductus (ăquae ductus; also ductus ăquae, Vitr. 8, 6: ăquārum ductus, Plin. 16, 42, 81, § 224; Vitr. 8, 6, 3; and ductus ăquārum, Suet. Claud. 20), ūs, m.,
a conveyance of water , an aqueduct , a conduit (cf.: (Appius) aquam in urbem duxit, Liv. 9, 29): De aquae ductu probe fecisti, Cic. Att. 13, 6: usque ad Collem aquae ductūs, Vulg. 2 Reg. 2, 24: fecitque aquae ductum, ib. 3 Reg. 18, 32; ib. Isa. 7, 3 al.; also, the right of conducting water to some place , Cic. Caecin. 26; cf. Dig. 8, 3, 1. On the aqueducts of Rome, v. Smith, Dict. Antiq., s. v. aquaeductus.