argūmentor, ātus, 1, v. dep. [argumentum].
I To adduce proof of a thing , to prove : ego neque in causis, si quid est evidens, de quo inter omnes conveniat, argumentari soleo, Cic. N. D. 3, 4, 9; id. Verr. 2, 1, 57; id. Att. 3, 12: cum essem argumentatus, id. Brut. 80, 277; Liv. 39, 36 fin. —
II To adduce something as proof : atque ego illa non argumentabor, quae sunt gravia vehementer, eum corrupisse, etc., Cic. Clu. 24: multa, Liv. 33, 28.—
III To make a conclusion , to conclude : de voluntate alicujus, Cic. Inv. 2, 44; cf. Auct. ad Her. 4, 35.☞ Pass. : omnia argumentata nomina πιστωθέντα, Aufusius ap. Prisc. p. 792 P.