arrŏgantia (adr-), ae, f. [arrogans].
I.A An assuming , presumption , arrogance , conceitedness (syn.: superbia, insolentia, fastus): cum omnis adrogantia odiosa est, tum illa ingenii atque eloquentiae multo molestissima, Cic. Div. in Caecil. 11 fin. : P. Crassus sine adrogantiā gravis esse videbatur et sine segnitiā verecundus, id. Brut. 81, 282: illud γνῶθι σεαυτόν noli putare ad adrogantiam minuendam solum esse dictum, id. ad Q. Fr. 3, 6, 7 et saep.: Pallas tristi adrogantiā taedium sui moverat, Tac. A. 13, 2: adrogantiā depravatus, Vulg. Deut. 18, 20: adrogantia tua decepit te, ib. Jer. 49, 16.—
B The proud , lordly bearing arising from a consciousness of real or supposed superiority , pride , haughtiness (cf. arrogans): hujus adrogantiam pertinacia aequabat, Liv. 5, 8, 11: avaritia et adrogantia praecipua validiorum vitia, Tac. H. 1, 51: tristitiam et adrogantiam et avaritiam exuerat: nec illi, quod est rarissimum, aut facilitas auctoritatem aut severitas amorem deminuit, id. Agr. 9: cum magnitudinem et gravitatem summae fortunae retineret, invidiam et adrogantiam effugerat, id. A. 2, 72; id. Agr. 42: adrogantia ejus, Vulg. Isa. 16, 6; ib. Jer. 48, 29.—*
II A pertinacity in one's demands , obstinacy : cessurosque se potius adrogantiae Antipatri quam etc., Liv. 37, 56 fin.