articulo

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

artĭcŭlo, āvi, ātum, 1, v. a. [articulus], lit.

I to divide into single members or joints; used only trop. of discourse, to utter distinctly , to articulate : hasce voces mobilis articulat verborum daedala lingua, the nimble tongue articulates , Lucr. 4, 551: verba, App. Flor. 12, 20: sonos, Arn. 3, p. 111.

II —Hence, artĭcŭlātus , a, um, P.a., prop., furnished with joints; hence distinct : verba, Sol. c. 65: vox, Arn. 7, p. 217, and in gram.: articulata (vox) est, quae coartata, hoc est copulata, cum aliquo sensu mentis ejus, qui loquitur, profertur, Prisc. p. 537 P.; so Isid. Orig. 1, 14.—* Adv.: artĭcŭlātē , distinctly , articulately : loqui, Gell. 5, 9, 2.