assentātĭo (ads-), ōnis, f. [assentor].
I A flattering assent , flattery , adulation : istaec illum perdidit adsentatio, Plaut. Bacch. 3, 3, 7: nullam in amicitiis pestem esse majorem quam adulationem, blanditiam, adsentationem, Cic. Lael. 25, 94: adsentationes, blanditiae et pejor odio amoris simulatio, Plin. Pan. 85: Graeci diuturnā servitute ad nimiam adsentationem eruditi, Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 5: se blanditiis et adsentationibus in Asinii consuetudinem penitus immersit, id. Clu. 13: inflatus adsentationibus, Liv. 24, 6 al.—
II Rarely in a good sense, approbation , assent , Vell. 2, 128: ad neutram partem adsentationem flectere, Petr. 17.