assumptio

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

assumptĭo (ads-; v. adsumo init.), ōnis, f. [assumo].

I In gen., a taking , receiving , assumption (post-Aug. and very rare): adsumptio culturae, Pall. 1, 6, 12: quae adsumptio (eorum erit), nisi vita ex mortuis? Vulg. Rom. 11, 15: dies adsumptionis ejus (of the assumption of our Lord), ib. Luc. 9, 51.—

II Esp.,

A An eager reception , adoption : artes propter se adsumendas putamus, quia sit in his aliquid dignum adsumptione, Cic. Fin. 3, 5, 18.—

B Meton. (abstr. for concr.), one that takes up (eccl. Lat.): Dominus est adsumptio nostra, Vulg. Psa. 88, 19.—Also (after the Hebrew), that which is taken up , lifted up (with the voice), a prophecy : (prophetae) viderunt tibi adsumptiones falsas, Vulg. Thren. 2, 14.—

C In logic, t. t., the minor proposition of a syllogism (v. assumo, II. C.), Cic. Inv. 1, 37, 64: adsumptio, quam πρόσληψιν īdem (dialectici) vocant, id. Div. 2, 53, 108; Quint. 5, 14, 5 sq.; Isid. Orig. 2, 9, 2.—

D In jurid. Lat., an addition , circumstance , = circumstantia, Dig. 28, 5, 46 fin.

Related Words