ăvĭdĭtas, ātis, f. [avidus], an eagerness for something (either lawful or unlawful), avidity, longing, vehement desire.
I In gen.: habeo senectuti magnam gratiam, quae mihi sermonis aviditatem auxit, potionis et cibi sustulit, Cic. Sen. 14, 46: aviditas legendi, id. Fin. 3, 2, 7: suscipere verbum cum omni aviditate, Vulg. Act. 17, 11: gloriae, Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 16: pecuniae, id. Part. Or. 6, 1: rapiendi per occasionem triumphi, Liv. 31, 48, 2: imperandi, Tac. H. 1, 52: vini, Suet. Tib. 42 al.: ad cibos, Plin. 20, 16, 65, § 173.—In plur.: bestiolarum aviditates, Plin. 11, 6, 5, § 15: feminarum, id. 20, 21, 84, § 227.—
II Esp.
A Eagerness for money, covetousness , avarice : Inhaeret etiam aviditas, desidia, injuria, etc., Plaut. Merc. prol. 29: (justitia) eas res spernit et neglegit, ad quas plerique inflammati aviditate rapiuntur, Cic. Off. 2, 11, 38: utrumque incredibile est, et Roscium quicquam per aviditatem appetīsse et Fannium quicquam per bonitatem amisisse, id. Rosc. Com. 7, 21 (B. and K., avaritiam ).—
B Eagerness in eating, appetite : lactuca in cibis aviditatem incitat inhibetque eadem, Plin. 20, 7, 26, § 64; so, aviditatem excitare, id. 23, 1, 7, § 12: facere, id. 23, 8, 75, § 144; Vulg. Eccli. 37, 33.