bellicosus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

bellĭcōsus (duellĭc-), a, um, adj. [bellicus],

warlike , martial , valorous (mostly poet.; usu. of personal subjects; cf. bellicus): gentes immanes et barbarae et bellicosae, Cic. Prov. Cons. 13, 33: bellicosissimae nationes, id. Imp. Pomp. 10, 28; id. Fam. 5, 11, 3; Caes. B. G. 1, 10; 4, 1; Sall. J. 18, 12; Nep. Ham. 4, 1; Hor. C. 2, 11, 1; 3, 3, 57: provincia, Caes. B. C. 1, 85; Quint. 1, 10, 20: civitas, Suet. Gram. 1: fortissimus quisque ac bellicosissimus, Tac. G. 15. — Comp. , Liv. 37, 8, 4.—Trop.: quod multo bellicosius erat Romanam virtutem ferociamque cepisse, i. e. fortius, Liv. 9, 6, 13: bellicosior annus, a more warlike year , id. 10, 9, 10 (cf. the opp. imbellis annus, id. 10, 1, 4).—Adv. not in use.

Related Words