bellĭgĕro, āvi, ātum, 1, v. a. (bellĭ-gĕror, āri, v. dep., Hyg. Fab. 274 fin.) [bellum-gero],
I to wage or carry on war , to fight (very rare): nec cauponantes bellum, sed belligerantes, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 201 Vahl.); Poët. ap. Quint. 9, 4, 39: postquam belligerant Aetoli cum Aliis, Plaut. Capt. prol. 24; id. Truc. 2, 7, 67: excitandus nobis erit ab inferis quoniam nobis non solum cum his... sed etiam cum fortunā belligerandum fuit, * Cic. Red. Quir. 8, 19 (but ap. Cic. Font. 16, 36, the true read. is in bello gerendo, B. and K.): cum Gallis tumultuatum verius quam belligeratum, Liv. 21, 16, 4: adversum accolas, Tac. A. 4, 46; 2, 5; 3, 73; Suet. Aug. 94.—
II Trop.: cum Geniis suis, Plaut. Truc. 1, 2, 81: cum fortunā, Cic. Red. Quir. 8, 21.