bifarius

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

bĭfārĭus, a, um, adj. [bis, after the analogy of the Gr. διφάσιος; cf.: ambifarius, trifarius, multifarius, etc.],

I twofold , double (as adj. only post-class.): ratio, Amm. 18, 4, 3: illatio, Ap. Dogm. Plat. 3, p. 39, 16 dub. (al. bifariam).—Hence, adv. in two forms.

A bĭfārĭam ( acc. fem. sc. partem), on two sides , i. e. twofold , double , in two ways , in two parts , in two places , twice , etc. (class.): ut dispertirem obsonium hic bifariam, Plaut. Aul. 2, 4, 3: annus bifariam divisus, Varr. R. R. 2, 4, 14; Liv. 25, 32, 7; 41, 19, 8: bifariam quattuor perturbationes aequaliter distributae sunt, Cic. Tusc. 3, 11, 24: quam (inflexionem) bifariam contrarie simul procedentia efficiebat, id. Univ. 9: ita bifariam consules ingressi hostium fines, Liv. 3, 23, 7: gemina victoria duobus bifariam proeliis parta, id. 3, 63, 5: castra bifariam facta, id. 10, 21, 12; Dig. 38, 10, 4: bifariam laudatus est, Suet. Aug. 100: bifariam cum populo agi non potest, Messala ap. Gell. 13, 15, 8.—

2 Trop. (rare): bifariam intellegere aliquid, in both ways or senses , Dig. 38, 10, 4, § 2; cf. Ap. Dogm. Plat. 3, p. 39, 16.—

B bĭfārĭes , doubly , Cassiod. de Or. 1 fin. p. 601 Garet.