cascus, a, um, adj. [cf. canus],
old : cascum significat vetus: ejus origo Sabina quae usque radices in Oscam linguam egit, Varr. L. L. 7, § 28; cf. Müll. Etrusk. 1, p. 41, and v. casnar: quam prisci casci populi tenuere Latini, Enn. Ann. 24 Vahl.; cf. Cic. Tusc. 1, 12, 27; so Manil. and Papin. ap. Varr. l. l.; Att. ib.: sal, Aus. Ep. 22, 27.— Hence, * cascē , adv.: casce nimis et prisce loquens, in an old-fashioned manner , Gell. 1, 10 in lemm.