cessātĭo, ōnis, f. [cesso].
I A tarrying , delaying : non datur cessatio, Plaut. Poen. 4, 2, 103.—Hence,
II Inactivity , idling , cessation , omission , idleness : furtum cessationis quaerere, Q. Cic. Fam. 16, 26, 2: cessatio libera atque otiosa, Cic. Leg. 1, 3, 10 Orell. N. cr. : pugnae, Gell. 1, 25, 8: Epicurus nihil cessatione melius existimat... deum sic feriatum volumus cessatione torpere, etc., Cic. N. D. 1, 36, 102; 1, 37, 102.— So in jurid. lang., a punishable delay , Dig. 37, 2, 6.—And of ground, a lying fallow , Col. 2, 1, 3.