coercitio

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

cŏërcĭtĭo (in MSS. also coerctĭo, cŏërtĭo, cŏërcĭo), ōnis, f. [coërceo, II.], a restraining, coercing; coercion, restraint, compulsion, chastisement, punishment (not ante-Aug.).

I Prop.: coërcitionem inhibere, Liv. 4, 53, 7: sine coërcitione magistratus, on the part of the magistrates , id. 26, 36, 12: quo modo judex doceri potest, si desit... interpellantis coërcitio, contentio? * Quint. 9, 2, 2: servorum, Sen. Brev. Vit. 3, 2: indignamur aliquā admonitione aut coërcitione nos castigatos, id. Ira, 2, 28, 1: vetustissimi mortalium,... sine probro, scelere eoque sine poenā aut coërcitionibus agebant, Tac. A. 3, 26: an coërceri... cupidines possent, num coërcitio plus damni in rempublicam ferret, id. ib. 3, 52.—

II The right of coercing or punishing : popinarum, Suet. Claud. 38: in histriones, id. Aug. 45; Dig. 1, 21, 5, § 1.

Related Words