cognōmĭnis, e (abl. cognomine,
v. the foll.; cf.: bimestris, coelestis al.), adj. [cognomen], like - named , of the same name (mostly poet. or in post-Aug. prose); with gen., dat., or absol. : duae germanae meretrices cognomines, Plaut. Bacch. 1, 1, 5: cognomine Insubribus pago Haeduorum, Liv. 5, 34, 9 Weissenb. ad loc.: flumen Absarrum cum castello cognomine, Plin. 6, 4, 4, § 12: mox Asiacae cognomines flumini, id. 4, 12, 26, § 82: eorum, id. 6, 2, 2, § 5; Suet. Vit. 2: gaudet cognomine terrā, Verg. A. 6, 383 Forbig. ad loc. (Rib. terrae); Suet. Fragm. ap. Serv. ad Verg. A. 6, 383: cognominem patriae suae Salamina constituit, Vell. 1, 1, 1: sibi, Suet. Oth. 1.