comis

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

cōmis, e, adj. [etym. dub.; cf. concinnus],

I courteous , affable , kind , obliging , friendly , loving (class. in prose and poetry; on account of similarity of meaning, in MSS. very freq. interchanged with communis; hence the readings vary in the best edd.; cf. Liv. 25, 12, 9 Drak.; Suet. 2, p. 241 Wolf; Cic. Fin. 2, 25, 80 Madv.).

A Of persons: comes, benigni, faciles, suaves homines esse dicuntur qui erranti comiter monstrant viam (Enn.; cf. under adv.), Cic. Balb. 16, 36: illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse, etc., id. Fin. 2, 25, 80: ego illo usa sum benigno et lepido et comi, Ter. Hec. 837 (cf. id. Heaut. 912 Bentl. N. cr. ): comis et humanus, Cic. Fin. 2, 25, 80; cf. Quint. 6, 2, 18; Hor. S. 2, 8, 76: quis Laelio comior? quis jucundior? Cic. Mur. 31, 66: dum illis comis est, Plaut. Trin. 2, 1, 23; so, bonis (opp. adversus malos injucundus), Tac. Agr. 22 fin. : comis erga aliquem, Cic. Sen. 17, 59 (al. communis, but comp. id. Fin. l. l. Madv.): comis in amicitiis tuendis, id. Fin. 2, 25, 80 fin. : in uxorem, Hor. Ep. 2, 2, 133: senex comissimus, Ap. Met. 11, 22, 26.—

B Of subjects not personal: comi animo, Ter. Heaut. 912: ingenium, Tac. A. 6, 41 fin. : hospitio, Liv. 9, 36, 8, cf.: vinclum inter hospites comitas, Tac. G. 21 fin. Halm: sermone et congressu, id. A. 15, 48: viā (i. e. more), id. ib. 4, 7: oculis alliciendus amor, Ov. A. A. 3, 510.—Adv.: cōmĭter , courteously , affably , etc. (very freq.): homo, qui erranti comiter monstrat viam, etc., Enn. ap. Cic. Off. 1, 16, 51; id. ap. Varr. L. L. 7, § 89 Müll.: facere aliquid, Plaut. Poen. 3, 6, 10; id. Rud. 1, 5, 28: appellare unumquemque, Cic. Phil. 13, 2, 4: munera missa legatis, Liv. 9, 43, 26; cf. id. 42, 24, 10; 45, 20, 8: accipere, id. 23, 33, 7; Ov. F. 2, 788; Tac. A. 12, 51: invitare regios juvenes, Liv. 1, 57, 10: celebrare regis convivium, id. 1, 22, 5 (al. leg. comi fronte): administrare provinciam, Tac. H. 1, 13 et saep.; majestatem populi Romani comiter conservato, i. e. willingly , in an obliging , kind manner , a (mildly expressed) formula in treaties of peace, Cic. Balb. 16, 36, cf. Dig. 49, 15, 7; for which, in Liv. 38, 11, 2. imperium majestatemque populi Romani gens Aetolorum conservato sine dolo malo.— Sup. , Plaut. Mil. 3, 3, 66 dub. (Ritschl, comptissume).— Comp. apparently not in use.

Related Words