con-certo, āvi, ātum, 1, v. a., to contend with any one zealously or warmly (rare but class.; cf. aemulor).
I In gen.: te audio nescio quid concertasse cum ero, Ter. Ad. 211: pro explorato habebat, Ambiorigem proelio non esse concertaturum, * [Seel contenturum HD] Caes. B. G. 6, 5: de regno, Suet. Aug. 21: aves nandi velocitate concertant, Col. 8, 15, 4.—Poet., with dat.: triclinia templis concertant, Manil. 5, 507.—
II Esp., to dispute, debate (only so in Cic.): (Pompeius) saepius cum hoste conflixit, quam quisquam cum inimico concertavit, Cic. Imp. Pomp. 10, 28: cum aliquo verbo uno, id. Att. 3, 12, 2: cum Apolline de tripode, id. N. D. 3, 16, 42: concertantes super cenam de nobilitate generis, Suet. Calig. 22.