concĭlĭātrix, īcis, f. [conciliator].
I In gen., that which occasions, produces, procures : (omitto) orationis vim, quae conciliatrix est humanae maxime societatis, Cic. Leg. 1, 9, 27: conciliatrix amicitiae virtutis opinio, id. Lael. 11, 37.—
II In partic., she who unites or conciliates , in a good and bad sense; a match-maker, a procuress, a bawd : conciliatrix dicitur, quae viris conciliat uxores et uxoribus viros, Paul. ex Fest. p. 62, 13 Müll.—In a bad sense in Lucil. ap. Non. p. 23, 4; Plaut. Mil. 5, 17; cf.: non vides quam blanda conciliatrix et quasi sui sit lena natura? Cic. N. D. 1, 27, 77.