condignus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

con-dignus, a, um,

I adj., wholly deserving, very worthy (very rare; mostly anteand post-class.).

α Absol. : condignum donum, quali'st qui donum dedit, Plaut. Am. 1, 3, 39 sq.—

β With abl.: dum condignam te sectaris simiam, Plaut. Mil. 2, 6, 25; Gell. 3, 7, 1.—

γ With dat.: ultio condigna crimini, Cod. Th. 9, 28, 1; cf. Non. p. 35, 1.—

δ With gen.: providentiae divinae condignus exitus, Ap. Met. 10, 12, 19. —Adv.: condignē , very worthily.

α Absol. : condigne facere, Plaut. Men. 5, 5, 8; id. Aul. 3, 4, 6: condigne atque recte loqui, Gell. 1, 6, 4: condigne et cum decore depingere, id. 14, 4, 1.—

β With abl.: condigne te cubare, Plaut. Cas. 1, 43; id. Capt. 1, 1, 39.— Comp. and sup. are not in use.