condīmentum, i, n. [condio] (rare;
I most freq. in Plaut. and Cic.), spice, seasoning , Plaut. Cas. 2, 3, 3 sq.; id. Ps. 3, 2, 31 sq.: cibi, Cic. Fin. 2, 28, 90: arida, Col. 12, 51, 2: viridia, green herbs used in seasoning , id. 12, 8, 1.—
II Trop.: condimentum postremum Fabulae plausus, Plaut. Poen. 5, 6, 33: optumum aerumnae est animus aequus, id. Rud. 2, 3, 71 (but the verse Plaut. Trin. 2, 2, 87, is prob. spurious; cf. Ritschl N. cr. ): amicitiae suavitas quaedam sermonum atque morum, Cic. Lael. 18, 66: omnium sermonum facetiae, id. de Or. 2, 67, 271; Quint. 6, 3, 19: humanitatis, Cic. Q. Fr. 1, 1, 7, § 21: condimenti fortasse non nihil, utilitatis certe nihil (voluptas) habebit, id. Off. 3, 33, 120.