coniunctio

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

conjunctĭo, ōnis, f. [coniungo], a joining together, connecting, uniting; union, conjunction.

I Lit. (very rare): machina est continens ex materiā conjunctio maximas ad onerum motus habens virtutes, Vitr. 10, 1, 1: conjunctionis rimas obducere, Pall. Decl. 41, 3.—

II Trop. (in good prose).

A In gen.: nos ad conjunctionem congregationemque hominum et ad naturalem communitatem esse natos, Cic. Fin. 3, 20, 65: virtutum, id. ib. 5, 23, 67: mentis cum externis mentibus, agreement, affinity, sympathy , id. Div. 2, 58, 119; cf.: naturae, quam vocant συμπάθειαν, id. ib. 2, 60, 124; 2, 69, 142: vicinitatis, id. Planc. 8, 21: indubitata litterarum inter se, Quint. 1, 1, 31.—

B In partic.

1 A conjugal connection, marriage, wedlock (rare), Cic. Off. 1, 4, 11; Plin. 15, 29, 36, § 120.—

2 A connection by relationship, affinity, relation , Cic. Off. 1, 17, 54 sq.; id. Fam. 1, 7, 11 al.—

3 A connection by friendship, friendship, intimacy : nihil praetermisi quin Pompeium a Caesaris conjunctione avocarem, Cic. Phil. 2, 10, 23: paterna, id. ib. 13, 5, 11; id. Cael. 15, 35; id. Lael. 20, 71; id. Fam. 13, 10, 4 al.—

4 In philos. and rhet. lang., a connection of ideas , Cic. Top. 14, 57; id. Fat. 6, 12 sq.; Quint. 7, 8, 1; 8, 3, 46.—

5 In gram., a connecting particle, a conjunction , Cic. Or. 39, 135; Quint. 9, 3, 50; 9, 3, 62; 11, 2, 25; Suet. Aug. 86 et saep.

Related Words