consolatio

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

consōlātĭo, ōnis, f. [consolor], a consoling, consolation, comfort (in good prose; most freq. in Cic.).

I In gen.: uti consolatione, Cic. Prov. Cons. 7, 15: non egere consolatione, id. Tusc. 3, 32, 77; id. Brut. 96, 330: stultam senectutem praeterita aetas nullā consolatione permulcere potest, id. Sen. 2, 4.—With gen. subj. : litterarum tuarum, Cic. Fam. 5, 13, 1: Epicuri, id. Tusc. 3, 22, 78.—With gen. obj. : malorum, Cic. Fam. 6, 4, 2.—In plur., Cic. Tusc. 3, 30, 73; 3, 32, 77.—

B Meton., a consolatory discourse or treatise , Cic. de Or. 3, 55, 211; Quint. 10, 1, 47; 11, 3, 153.—

II Esp., the title of a lost treatise of Cicero: De Consolatione, a fragm. of which is given by B. and K., Cic. Opera, xi. pp. 71-75.—

B An encouraging, encouragement : timoris, an alleviating , Cic. Att. 1, 17, 6; Hirt. B. G. 8, 38; Auct. B. Alex. 8.

Related Words

  • consolatio

    cōnsōlātiō ōnis, f consolor, a consoling, consolation, comfort : uti consolatione: non egere conso...

    An Elementary Latin Dictionary