controversus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

contrō-versus, a, um, adj. [from the same root with contra; q. v. init.]. *

I Lit., turned against, in an opposite direction (cf. controversia, I.; very rare): perticae, Cato R. R. 43, 1: litora Isauriae scopulis, lying opposite , Amm. 14, 2, 3; cf. id. 22, 8, 2; 22, 15, 7 (al. contra versus).—Hence,

II Trop.

A That is the subject of dispute, controverted, disputed, questionable (several times in Cic. and Quint.; elsewh. rare): sumere istos pro certo, quod dubium controversumque sit, Cic. Div. 2, 50, 104; cf. opp. confessum, Quint. 5, 13, 34; 5, 14, 14; 7, 1, 5: res controversa et plena dissensionis inter doctissimos, Cic. Leg. 1, 20, 52; so, res, Quint. 3, 5, 18; 5, 9, 2. auspicium, Liv. 10, 42, 7: jus, Cic. Mur. 13, 28; Quint. 7, 6, 1; cf. Liv. 3, 55, 3.—Subst.: contrōversa , ōrum, n., disputed or doubtful points : controversa confessis probare, Quint. 5, 14, 14.—

B = repugnans, repugnant, at strife : controversa sibi ac repugnantia (sc. terra et ignis), in controversy with themselves, opposed to one another , Macr. Somn. Scip. 1, 6; cf. Aus. Ephem. fin. (The signification quarrelsome, litigious , is very dub., the reading in Cic. Brut. 12, 46, being undoubtedly corrupt.)

Related Words