crepitus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

crĕpĭtus, ūs, m. [crepo], a rattling, creaking, clattering, clashing, rustling, a noise, etc. (in good prose).

I In gen.: cardinum, Plaut. Curc. 1, 3, 1; cf. claustrorum (with sonitus), id. ib. 1, 3, 47: carbasi, Lucr. 6, 110: e motu frenorum, Varr. R. R. 2, 7, 12: dentium, a chattering , Cic. Tusc. 4, 8, 19: pedum, id. Top. 12, 52: armorum, Liv. 25, 6, 21; 38, 17, 5: alarum (anserum). id. 5, 47, 4: plagarum, Cic. Verr. 2, 5, 62, § 162: inlisae manus umeris, Sen. Ep. 56, 1: tibiarum et scabellorum, Suet. Calig. 54: arboris, Plin. 10, 18, 20, § 40: imbrium, a pattering , id. 12, 1, 5, § 10: sonitus, tonitrus, a crash , Plaut. Am. 5, 1, 10: digitorum, a snapping of the fingers , as the signal of a command (cf. crepo and concrepo), Mart. 14, 119.—

II In partic.: crepitus (sc. ventris), a breaking wind with noise , = πορδή (diff. from flatus, without noise), Plaut. Curc. 2, 3, 16; Cic. Fam. 9, 22, 5: Sen. Ep. 91, 19; Plin. 27, 12, 87, § 110 al.; with flatus, Suet. Claud. 32.

Related Words